Al van jongs af aan heb ik een warm hart voor het midden- en kleinbedrijf en dan met name voor de winkeliers. Mijn ouders hadden een winkel en later zou ik zelf ook een winkel openen.
In deze blog wil ik het hebben over de kleinere ondernemingen. Zeg maar, de winkels, de marktkraam en de horeca. Mensen die, soms zeven dagen per week, zich met hart en ziel inzetten voor hun zaak. Maar vooral over de emoties na gedwongen sluiting. Daar wisten mijn ouders en daar weet ik ook van.
Want ja, dit kwam toch echt even bij mij binnen. De eigenaar van ijssalon Bella Gioia in Den Helder, Raymond Barriel, vertelde onlangs huilend dat hij zijn zaak moest sluiten. “Dit land is totaal naar de verdoemenis, ik kap ermee.”
Hij moest buigen voor terreur, bedreigingen en overlast door tuig voor zijn ijssalon. De burgemeester beloofde beterschap, maar de extra boa’s voor zijn deur verdwenen na een paar dagen alweer.
Zijn dochter werd zelfs met de dood bedreigd, maar de politie had het te druk met andere dingen. “Eigenlijk steekt de burgervader zijn grote middelvinger naar mij op. Hij geeft niets om mij”, aldus de ondernemer.
Er gaat een golf van pijn en verdriet door ondernemend Nederland. In mijn vorige blog schreef ik over de ZZP’ers. Maar het MKB is er net zo slecht aan toe.
Heel wat ondernemers, die net als Raymond, al hun spaargeld in hun bedrijf stopten, moeten sluiten of zijn al gesloten.
Een jong stel in het Friese Oentsjerk (Oenkerk) nam net voor de coronapandemie een goed lopende bakkerszaak over. Het zou hun levenswerk worden. Ze kregen de eerste klap te verwerken. Daarna bleven door de hoge inflatie veel klanten weg. Hun zaak moest begin dit jaar sluiten.
Intens verdrietig sloten vorig jaar Hans en Loes Baas hun bakkerij in het Noordhollandse Hoogwoud. Ze konden niet meer opboksen tegen de idiote hoge energiekosten. Zomaar een paar voorbeelden van de vele honderden bedrijven en bedrijfjes die al moesten sluiten.
Energiekosten
We hebben in Nederland de hoogste energiekosten van Europa. En de overheid doet er niets aan. Nou ja, lekker geld incasseren voor hun linkse hobby’s. Meer is het niet. Maar, je kunt er natuurlijk wat aan doen. Tienduizenden euro’s investeren voor ‘duurzaamheid’. Hup, van het gas af en warmtepompen aanschaffen en flink isoleren. Voor een doorsnee middenstander niet op te brengen.
“Coronasteun”
Alle ellende begon met de lockdowns tijdens corona. Alles moest dicht. Later mochten de winkels weer open maar moest er 1.5 meter afstand worden gehouden en per m2 meter mochten er maar zoveel mensen tegelijk naar binnen. Veel angsthazen voor besmetting bleven weg en dus holde de klandizie achteruit.
Maar er was één troost. De overheid hielp met “coronasteun”. Steun? Nou, niks ervan. In plaats van de verstrekte steun te schenken, moet alles worden terugbetaald. Voor veel kleine(re) ondernemers betekent dit einde bedrijf. Je kon nog een regeling met de Belastingdienst treffen. Wie daar te laat voor was kan rekenen op een bezoek van een deurwaarder.
Sfeer
In de poffertjeskraam op de Grote Markt in Groningen werden achterliggend weekend de laatste poffertjes gebakken door de tachtigjarige Trijnko Nijboer. De Grote Markt moet op de schop, dus moet de iconische kraam (zie foto) uit de jaren 70 verdwijnen. Hij hoorde echt bij de markt. “Het is jammer dat er geen plek meer voor deze kraam blijft, na al die tijd. Het geeft juist zoveel sfeer aan de binnenstad”, aldus Nijboer.
En dát is het nu juist. De sfeer, de gezelligheid, de ziel verdwijnt uit de steden. Wat overblijft zijn winkelstraten met steeds meer leegstand. De verpaupering slaat toe. En hoe lang bestaan de gezellige markten nog? Marktkooplui worden aan steeds strengere regels onderworpen. Velen geven er de brui aan. Want door minder variatie op de markt zien ze steeds meer klanten verdwijnen.
Heel wat winkels en horecaondernemingen vallen om of staan op omvallen. Vaak ook door gebrek aan personeel. Een trend die zich helaas voort zal zetten, want volgens economen is het eind nog lang niet in zicht.
En niet te vergeten: Bol.com, de killer van veel kleine ondernemingen. Want waarom zou je eigenlijk nog naar een winkel gaan als je het vanuit je luie stoel kunt bestellen? Is het niet naar je zin dan komen ze het weer netjes bij je ophalen.
Autovrije steden
Voor ondernemers in de grote steden die alle ellende tot nu toe hebben overleefd, doemen weer nieuwe problemen op. Stadscentra moeten op termijn autovrij worden gemaakt. Dat wil zeggen: alleen elektrische auto’s mogen het centrum nog in. Dus bevoorradingsverkeer moet ook ‘duurzaam’. Leveranciers worden op grote kosten gejaagd om hun wagenpark elektrisch te maken. En aan wie moeten ze die kosten doorberekenen? Natuurlijk, aan de winkeliers en de horeca.
Tegelijk wordt het aantal parkeerplaatsen in steden drastisch verminderd. Heb je geen elektrische auto dan mag je ergens buiten de stad parkeren en met het openbaar vervoer of op je vouwfiets naar het centrum rijden. Want veel wegen worden fietspaden. Nou, dat nodigt echt niet uit om te gaan winkelen. Gevolg? Nog meer sluitingen.
Motor economie
In het verkiezingsprogramma van mijn partij, BVNL, de partij voor ondernemers, geleidt door een ondernemer - met op de lijst mensen die letterlijk met de poten in de modder staan - staat dat MKB en ZZP’ers de motor zijn van de Nederlandse economie. Helemaal waar. Maar die motor gaat steeds meer haperen. En als hij straks stilvalt dondert de hele economie in elkaar. Het is echt niet mooier op dit moment.
Emoties
Lieve ondernemer die jouw ambities in rook zag opgaan: het is niet jouw schuld. Je hoeft je niet te schamen. Nee, je deed het niet slecht, je werkte hard, je geloofde erin. Maar de overheid maakte jouw mooie bedrijf kapot. Die is de veroorzaker van al jouw ellende.
Emoties gieren door je keel. De waaroms zijn vele. Waarom moest juist mijn winkel, mijn restaurant, mijn café, mijn frietkraam, mijn ijssalon dicht? En dan is het goed als je je emoties kunt uiten, of durft te uiten. Schaam je daar niet voor. Tranen zijn geen schande, maar kunnen genezend werken. Niet willen of durven huilen kan desastreuze gevolgen hebben. Natuurlijk treft het ook je partner die misschien samen met jou de zaak runde. Heb je kinderen dan heeft het ook op hen een verwoestende invloed. Ook zij lijden mee, huilen mee. Ben je alleen, zoek dan iemand om mee te praten, om bij uit te huilen. Gedeelde smart is halve smart.
Fuck you
En de verantwoordelijke politici? Nou, die tonen geen enkele empathie hoor. Ze steken hun grote middelvinger naar je op, net als de Helderse burgemeester naar Raymond: dit is het nieuwe normaal, wen er maar aan. Ze lachen je uit, want ze hebben compleet schijt aan je. Zij eten er geen boterham minder om. Hen wacht als een stelletje mislukkelingen de best betaalde functies.
Reactie plaatsen
Reacties