Moeder Shiri en haar twee zoontjes Ariel en Kfir.
Zouden ze nog leven?
En hoe zou het dan met hen zijn?
Hoe zouden ze behandeld worden door het tuig van Hamas?
Hoe zwaar emotioneel beschadigd zullen ze zijn?
En al die andere gijzelaars waar we soms de verschrikkelijkste foto’s van zien?
Jonge vrouwen die worden misbruikt. Mishandelt.
Ouderen, vaders, moeders, opa’s, oma’s.
Gegijzelden die vrij zijn gekomen vertellen soms wat ze hebben meegemaakt.
Het is niet voor te stellen.
Het laat me niet los.
Iedere avond bid ik voor hen:
“O God, verlos die lieve mensen uit de hel van Gaza, U kunt het toch? Alstublieft, doe nog een wonder.”
En dan die slachtpartijen die hebben plaatsgevonden. Te erg voor woorden.
En daarom bid ik ook voor hun nabestaanden.
En voor hen die huilen omdat hun man (soms na een heel kort huwelijk), vrouw, zoon, dochter, als militair zijn gesneuveld.
Nogmaals, het laat me niet los.
En dan soms die rottige reacties op X.
Israël heeft het allemaal aan zichzelf te danken.
Want Israël is een schurkenstaat.
Of: die beelden zijn allemaal fake. Hoe durf je het te schrijven.
En dan komt het bekende Gaza-gejank. Want erger dan Gaza is er niet.
De wereld is 7 oktober vergeten.
Maar wij als vrienden van Israël, van de Joden, vergeten het nooit.
En daarom blijven we bidden.
Reactie plaatsen
Reacties