Zondag 23 juni bezochten we het Holocaustmuseum in Amsterdam. Daar zijn diverse aangrijpende foto’s tentoongesteld. Sommigen zijn zeer aangrijpend. Iedere foto vertelt een eigen verhaal, een eigen drama.
Maar een van de méést aangrijpende foto’s vond ik toch wel van dat kleine jongetje bij al die dode mensen, vlak na de bevrijding van een concentratiekamp.
Stel je even voor. Dat kleine jochie zoekt naar zijn papa en mama die ergens tussen al die dode mensen liggen. Waar zijn ze? Als je er goed over nadenkt breekt je hart.
Maar niet alleen dat jongetje. Want verder op de foto lopen een paar dames gearmd en rechtsachter zitten nog wat mensen.
Verwoest leven staat er bij deze foto vermeld.
Het leven van al die lieve mensen die daar liggen is verwoest. Maar ook het leven van dat kleine mannetje en het leven van de enkele overlevenden is verwoest. Zij zijn hun geliefden kwijt en die vreselijke aanblik van al die stakkers die daar liggen, zal voor altijd op hun netvlies staan.
Tijdens ons bezoek werd er een Joodse mevrouw op een brancard rondgereden. Zij was met de Wensambulance gekomen. De Wensambulance brengt terminaal zieke mensen ergens waar ze nog heen willen. Hun laatste bezoek dus.
Terwijl ze werd rondgereden, begeleid door haar kinderen en kleinkinderen, hoorde ik haar zeggen: “Dit wist ik allemaal wel, maar ik wilde er zijn.” Ja, je wilt er gewoon zijn. Als eerbiedige nagedachtenis aan die miljoenen die werden omgebracht.
Met het Nationaal Plan Versterking Holocausteducatie trekt het demissionaire kabinet vanaf 2025 een miljoen euro extra uit om antisemitisme en ontkenning van de Holocaust tegen te gaan. Het plan richt zich vooral op het onderwijs. Volgens een geschiedenisleraar is er wel een miljard voor nodig.
Ik zou ervoor willen pleiten dat alle geschiedenisleraren met hun leerlingen verplicht een keer het Holocaustmuseum gaan bezoeken.
Trouwens iedereen moet dat een keer of meerdere keren doen. Al die foto’s staren ons aan en roepen ons als het ware toe: zorg dat dit nooit meer gebeurt. Bestrijdt Jodenhaat zoveel als mogelijk is.
Nog even iets. Boven die foto weerspiegelt een aanduiding voor de nooduitgang. Een vluchtroute. Puur toeval natuurlijk. Maar dit maakt deze foto voor mij nóg aangrijpender. Al die mensen die daar liggen hadden geen vluchtroute naar de vrijheid. Ook de gijzelaars in Gaza niet.
Verwoest leven. Twee woorden die ik na zondag niet meer vergeet.
Reactie plaatsen
Reacties