Hij leve hoog!

Gepubliceerd op 21 juli 2024 om 20:42

Vrijdagavond zat ik, genietend van de mooie zomeravond, op mijn balkon de digitale versie van het Nieuw Israëlitisch Weekblad te lezen.

 

In de buurt bij mij was een verjaardagsfeest. Er klonk vrolijke muziek.

Juist toen ik de column van Esther Porcelijn getiteld ‘Komt hij niet meer terug?’ over haar overleden schoonvader en de opa van haar kinderen las, klonk het: ‘Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria’. Een grotere tegenstelling was bijna niet denkbaar.

 

Hoewel. Vanuit de kerk waar ik jarenlang koster was, werd een voormalige uitvaartondernemer begraven. Zijn zoon die als predikant de dienst leidde, vertelde een anekdote. Zijn vader maakte het een keer mee dat hij op een crematie vroeg: ‘Wil iemand nog het woord voeren?’ Een jongen met het syndroom van down stond op en liep naar voren. En daar begon hij door de microfoon te zingen: ‘Lang zal hij leven, lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria…’ Even wist zijn vader niet wat hij moest doen en begon toen maar mee te zingen. En ja hoor, de hele aula volgde en iedereen zong uit volle borst mee: ‘Hij leve hoog, hij leve hoog’. “In Gods gloria,” zei de predikant. Wat een prachtige spontane actie van deze jongen.

 

Dus zo gek was het ook weer niet vrijdagavond. Porcelijn beschreef hoe haar jonge kinderen reageerden op het overlijden van hun opa, zeker toen ze hem in de kist zagen liggen. Geen enkele vrees om hem te zien of zelfs aan te raken. Ze vonden het eigenlijk raar dat hun papa, oma en tante moesten huilen. Ze mochten, zoals wel vaker gebeurt, de kist van hun opa versieren en de oudste maakte een tekening met alles wat opa leuk vond. Die mocht mee de kist in. Zo kinderlijk. Ontroerend mooi.

 

Wat een verschil met toen ik jong was. Er lag toen een taboe op de dood en alles er omheen. Kinderen werden angstvallig weggelaten bij de overledene, want ze zouden er misschien een trauma van op kunnen lopen. Dus echt afscheid nemen van een opa of oma was er niet bij.

 

De jongste van Esthers kinderen zong zachtjes voor zijn overleden opa: ‘Slaap kindje slaap’.

 

Hij leve hoog! In Gods gloria.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.