Wanhoop

Mijn blog van zaterdag ging over de afgrijselijke ongecensureerde beelden die ik had gezien op de video die Amir Tsarfati online zette. Vandaag bereikte mij een aangrijpende aanvulling hierop van Amir:

‘Na de speciale video op 7 oktober wilde ik nog een aspect van deze tragedie onder uw aandacht brengen dat vaak over het hoofd wordt gezien: de overlevenden.

Nadat hij op wonderbaarlijke wijze het bloedbad van 7 oktober had overleefd, besloot een jonge Israëlische man een einde aan zijn leven te maken nadat hij getuige was geweest van te veel verschrikkingen, waaronder de verkrachting van een meisje. Het overweldigende gewicht van alles wat hij zag, hoorde en meemaakte, samen met zijn onvermogen om het meisje te redden dat in de buurt werd aangevallen, zorgde ervoor dat hij zich niet in staat voelde om zijn leven voort te zetten.

Hier is de brief die door zijn familie werd gepubliceerd en vertaald uit het Hebreeuws’.

"Hé jij, vergeef me alsjeblieft!

Het begon allemaal op donderdag, we waren aan het dansen en hadden plezier, en toen het vrijdag werd - zoveel plezier overal, vrienden zien die we jaren niet hadden gezien - kwamen we allemaal samen om te dansen en het leven te vieren. Toen zaterdagmorgen de zon begon op te komen, was het zo mooi als hij overal op iedereen begon te schijnen.

We dansen en zijn blij, knuffelen elkaar, en een paar van mijn vrienden beginnen te vertrekken. Opeens beginnen er raketten over ons heen te vliegen, ik weet dit, dit is mijn leven - ik kom uit het zuiden.

Maar dan zijn er paragliders - ik hoop dat hen niets overkomt...

Dan begint het geweervuur ​​- wat is er aan de hand?

We zien de vrachtwagen aankomen, parachutisten gekleed in buitenlandse uniformen - ze vermoorden iedereen.

Ze hebben net Shay vermoord, ze hebben Adi vermoord.. Ze ontvoeren dat meisje, dat daar zit en haar vermoorde vriendje omhelst. Opeens ren je naar de struiken waar ik zit en me verstop, zonder een geluid uit mijn lippen te brengen.

Je bent in de struiken naast me, zo dichtbij, de kreten stromen uit je binnenste. Een terrorist is net boven de struiken waar ik me in verstop en ik bid dat hij me niet zal zien, ik bid zo hard, iets wat ik mijn hele leven niet heb gedaan... God kan mijn gebed horen.

Maar je stopt niet met hardop huilen, want elke seconde wordt er iemand neergeschoten en vermoord.

Ze zagen je, ze slepen je uit de struiken. Ze zijn met z'n vieren en jij bent er één.

Je schreeuwt om hulp.

Een van hen slaat je om je het zwijgen op te leggen, en je probeert ze te bevechten terwijl je naar mijn kant kijkt, zodat ik je kan redden.

Maar als ik naar buiten stap, worden we allebei vermoord. Ik wil leven!

Ik zit daar in stilte, ze beginnen je uit te kleden!

Ik huil, ik heb het gevoel dat ik moet schreeuwen, maar een hand brengt me tot zwijgen! Misschien is het de hand van God, of ik weet niet wie...

Ze draaien je op je buik en beginnen je te verkrachten, een voor een.

Ze draaien je weer om en schreeuwen in het Engels naar je, ze willen dat je zelf ziet hoe ze je hebben verslagen. Je probeert in mijn richting te kruipen en ik bid dat er iets gebeurt, dat iemand ze doodt zodat je levend weg kunt komen, maar als je naar me toe kruipt en ze bovenop je liggen - komt het schot.

Ze hebben je vermoord, maar voordat ze je lichaam vermoordden, vermoordden ze je ziel.

Ik zat daar, in de struiken, urenlang, ik kwam er niet uit.

Ik zag een fles water naast je en ik had zo'n ongelooflijke dorst, maar ik kon de gedachte niet verdragen dat ik je had moeten redden, dus hoe kan ik dan zo respectloos zijn en je water drinken?

Ik heb het dieptepunt bereikt, ik kan niet meer leven. Je blik volgt me elke dag - onder de douche, in mijn slaap, in mijn kamer. Ik kon niet meer naar mijn werk, ik kon het niet.

Ik ben bij je thuis geweest. Ik heb je ouders niet verteld wat je hebt meegemaakt, maar ze hebben gehoord dat je lichaam is mishandeld, ik was getuige.

Ik vraag je om vergeving.

Ik kom naar je toe, naar de volgende grote wereld, ik beloof je daar te redden en te beschermen. Vergeef me alsjeblieft!

En maak je geen zorgen, ik heb een briefje achtergelaten voor mijn familie waarin ik ze vertel hoeveel ik van ze hou en waarin ik ze bedank voor het leven dat ze me hebben gegeven.

Mijn zus krijgt een baby, ik dacht eraan om te blijven om mijn neefje te leren kennen, maar ik denk niet dat hij de oom moet kennen die jou niet kon redden.

Het is oké, ik zal hem van bovenaf in de gaten houden.”